تعبیر وارونه یک رویا

زن بودن در جهان مردسالار کار دشواری است ولی زن بودن در جامعه‌ی ایرانی به نظر دشوار تر می‌آید.
جامعه‌‌‌ای که پُر است از ما مردان بلاتکلیف...
زندگی در کنار ما مردانی که همه چیز را با هم میخواهیم خود نوعی خشونت است.
پدران ما از مادرانمان تنها خانم خانه بودن را می‌خواستند. آنها دوست داشتند همسرشان مهربان باشد و مادری خوب که فرزندان شان را به شایستگی تربیت کند.

اما امروزه ما به اینها کفایت نمیکنیم، دختری را می‌پسندیم که علاوه بر اینها مانند باربی باشد و کوچکترین ضعفی در ظاهرش وجود نداشته باشد، اندامش مانند ورزشکاران حرفه‌‌‌ای باشد و در عین حال تحصیل کرده و شاغل هم باشد و بتواند بخشی از هزینه‌های خانواده را هم پرداخت کند، هم بسیار دانا باشد و هم خنگ و بامزه، هم به لحاظ مالی مستقل باشد و در عین حال حرف گوش کن.
زندگی در چنین فضایی همانند تجربه‌ی نوعی خشونت است و خشونتی پنهان که به صورت اضطرابی همیشگی برای شایسته بودن خود را نشان می‌دهد.

البته کار به اینجا هم ختم نمی‌شود
زنان جامعه‌ی ما همواره در فضای ارزش‌های متناقض زندگی میکنند، یعنی از سویی جامعه مدام آنها را سوق می‌دهد به زیباتر شدن، عمل کردن، استفاده از لوازم زیبایی و...
و از سوی دیگر همین رفتارهای آنها را به باد تمسخر می‌گیرد که زنان موجوداتی سطحی و دست و پاچلفتی و دور از اجتماع و... هستند.
از سوی دیگر از آنها میخواهیم که در اجتماع حضور داشته باشند و استقلال مالی پیدا کنند و در عین حال پیشرفت آنها حجم زیادی از حسادت و خشم را در ما بر می‌انگیزد و نگرانیم نکند که یک زن از ما جلو بزند. از او می‌خواهیم در عین حال هم به لحاظ مالی مستقل باشد و هم مانند مادرانمان بگوید چشم.

تازه اگر زنی در این اجتماع بتواند بر کلیشه‌های جنسیتی غلبه کند و خود را به سطوح بالای اجتماعی برساند، در بسیاری از موارد نه تنها تحسین نمیشود بلکه با لقب‌هایی مانند زن سیبیلو و زنی که شبیه مردان است و... تحقیر میشود.

زن بودن در جامعه‌ی بلاتکلیف ایران یعنی تجربه‌ی مداوم انواع خشونت‌های پنهان و آشکار.
مقام زن را ارج بنهید. او را همان‌طور که هست دوست بدارید و چیزی را به او تحمیل نکنید.

ناصر سبزیان‌پور /روا‌ن‌درمانگر