روز نوشته های متین چپانی

قبلا فکر می‌کردم بهشت یک مکانه!
بعدش فهمیدم نه؛بهشت یک زمانِ؛
بهشت زمانیِ که افکار مثبت داری،زمانیِ که میل به نیکی و عشق ورزی در وجودمونِ،زمانی که یک معلم خوب داری،زمانی که داری یاد میگری...
و جهنم زمانیِ که افکار منفی داری،زمانی که وجودمون رو کینه ورزی مال خودش میکنه،جهنم زمانیِ که...
معلمین عزیز برین به جهنم؛بله برین به جهنم؛چون شما تنها کسانی هستین که میتونین جهنم رو تبدیل به بهشت کنین!
همه ما از این حرف‌های قلمبه سلمبه بلدیم،که در زمان‌های مختلف تکرار میکنیم؛ولی این همه ماجرا نیست...
مفیدترین و شریف ترین کار معلم اینه که به جای پر کردن ذهن دانش آموز،تا جایی که میتونه ذهن اش رو تهی و خالی کنه؛اونوقت که اشتها و رغبت فزاینده‌‌‌ای در دانش آموزان حاصل میشه.
از نظر من تنها هنر مدرسه اینه که باعث میشه آدم قدر اوقات فراغت رو بیشتر بدونه...
فقط یه آدم "بدون درک و منطق" میتونه فکر کنه که مدرسه و دانشگاه رفتن و خوندن دقیق درسها میتونه موجب رشد موفقیت بشه؛دلیلش واضحه!اگه اینها کمکی میکرد ما باید سالانه لااقل چندصد هزار نفر "آدم حسابی" به جامعه تحویل میدادیم.
نه یه سری گرسنه‌ی بیکار مدرک به دست مدعی که مدرکشون رو بالای صفحه‌ی پروفایل اینستاگرامشون اعلام میکنن شاید لااقل به درد دوست یابی بخوره!
پ.ن: یاد می‌کنم از طمامی‌آموظگاران،موعلمان و دبیران ازیذم؛
نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد
تا نگویند از یاد فراموشانند.