روز نوشته های متین چپانی

وقتی آدمی‌شروع به انجام کاری میکند،آخ که چقدر افکار مانند خوره به جانش میفتند،او را به گوشه رینگ برده تا جای که می‌توانند سردرگمش می‌کند.الان که این نوشته را می‌نویسم از هیچ چیز زندگی ام اطمینان ندارم.نه میدانم از آینده ام چه می‌خوام،نه میدانم اهدافم به طور دقیق چه هستند،نه میدانم هدف ام از نوشتن این وبلاگ چیست؟تنها چیزی میدانم این است که نشانه خوبی است!نشانه این است که از محدوده امنی که ساخته ام بیرون آمده ام.همه چیز از این جا شروع خواهد شد...

دکتر علی شریعتی انسان‌ها را به چهار دسته تقسیم کرده است:

روزی مردی داخل چاله‌‌‌ای افتاد و بسیار دردش آمد …
یک روحانی او را دید و گفت :حتما گناهی انجام داده ای! یک دانشمند عمق چاله و رطوبت خاک آن را اندازه گرفت! یک روزنامه نگار در مورد دردهایش با او مصاحبه کرد! یک یوگیست به او گفت: این چاله و همچنین دردت فقط در ذهن تو هستند در واقعیت وجود ندارند!
یک پزشک برای او دو قرص آسپرین پایین انداخت!
یک پرستار کنار چاله ایستاد و با او گریه کرد!
یک روانشناس او را تحریک کرد تا دلایلی را که پدر و مادرش او را آماده افتادن به داخل چاله کرده بودند پیدا کند!
یک تقویت کننده فکر او را نصیحت کرد که: خواستن توانستن است!
یک فرد خوشبین به او گفت : ممکن بود یکی از پاهات رو بشکنی!
سپس فرد بیسوادی گذشت و دست او را گرفت و او را از چاله بیرون آورد…!

این عادت را در فرهنگ اقتصادی و اجتماعی هم می‌شود دید:
از پرداخت مالیات دولت فرار کرده و خوشحالیم!
راهی برای یک دزدی کوچک پیدا کرده و خوشحالیم!
یاد گرفتیم که یواشکی مدرک بخریم و دکتر بشویم و خوشحالیم!
تز ارشد یا تحقیق دکترا را خریده یا دیگران مقاله‌هایمان را می‌نویسند و از زیرکی خود در صرفه‌جویی در وقت خوشحالیم.

چرا وقتی انجام کاری را یکساله تعریف می‌کنیم، در یک سال انجام می‌شود و اگر همان را هشت ماه تعیین کنیم در هشت ماه انجام می‌شود؟

پدرم هرگز ما را نزد و همواره تنبیهات خلاقه‌ای در کف داشت.

اگر بخواهیم با خودمان کمی‌صادق باشیم، تنها دستاورد ما در زندگی، توسعه‌ی مدل ذهنی‌مان است.

پیش نوشت:ممنون از خانم جعفری (روزنوشت‌های یک کوالا)بابت دعوت به چالش بیست سال آینده خود را چگونه می‌بینید.

قبلا فکر می‌کردم بهشت یک مکانه!
بعدش فهمیدم نه؛بهشت یک زمانِ؛
بهشت زمانیِ که افکار مثبت داری،زمانیِ که میل به نیکی و عشق ورزی در وجودمونِ،زمانی که یک معلم خوب داری،زمانی که داری یاد میگری...
و جهنم زمانیِ که افکار منفی داری،زمانی که وجودمون رو کینه ورزی مال خودش میکنه،جهنم زمانیِ که...
معلمین عزیز برین به جهنم؛بله برین به جهنم؛چون شما تنها کسانی هستین که میتونین جهنم رو تبدیل به بهشت کنین!
همه ما از این حرف‌های قلمبه سلمبه بلدیم،که در زمان‌های مختلف تکرار میکنیم؛ولی این همه ماجرا نیست...
مفیدترین و شریف ترین کار معلم اینه که به جای پر کردن ذهن دانش آموز،تا جایی که میتونه ذهن اش رو تهی و خالی کنه؛اونوقت که اشتها و رغبت فزاینده‌‌‌ای در دانش آموزان حاصل میشه.
از نظر من تنها هنر مدرسه اینه که باعث میشه آدم قدر اوقات فراغت رو بیشتر بدونه...
فقط یه آدم "بدون درک و منطق" میتونه فکر کنه که مدرسه و دانشگاه رفتن و خوندن دقیق درسها میتونه موجب رشد موفقیت بشه؛دلیلش واضحه!اگه اینها کمکی میکرد ما باید سالانه لااقل چندصد هزار نفر "آدم حسابی" به جامعه تحویل میدادیم.
نه یه سری گرسنه‌ی بیکار مدرک به دست مدعی که مدرکشون رو بالای صفحه‌ی پروفایل اینستاگرامشون اعلام میکنن شاید لااقل به درد دوست یابی بخوره!
پ.ن: یاد می‌کنم از طمامی‌آموظگاران،موعلمان و دبیران ازیذم؛
نامشان زمزمه نیمه شب مستان باد
تا نگویند از یاد فراموشانند.